Na ons
Op deze koude planeten
wonen de overlevenden,
gestolpt onder een glazen hemel,
kunstmatig belicht en beademd,
ver de zon, de aarde vergeten.
Alleen nog digitaal oproepbaar
is zij. Zie, hoe ze verpauperd,
haar sluier gescheurd en vol gaten
omneveld ronddraait, leeggegeten,
zij die ooit ons thuis en huis was.
In haar schoot geborgen draagt zij mee,
ons, de gestorvenen: laatste odyssee.
Een verre echo van sirenen
zingt van de trage vlucht der zwanen
en maannachten aan zee.
Atze van Wieren