Gedicht van de maand
september
Terra incognita
Dacht dat je ver was, vader,
een ander land was,
mijn stem daar niet kon horen,
dat je grijs gestold als steen,
grimmig als een oude boom
nors omschorst was.
Ik kijk naar het omlijst gezicht,
de stroeve blik langs mij gericht.
Wat, als binnenste zich buiten keert,
harde kernen fijn dooraderd blijken,
nerven teer glanzend blootliggen,
ik op sporen van liefde stuit?
Weet dat je ver bent, vader,
in een ander land bent.
Soms spiegelt mijn gelaat in ’t glas,
dan, even, lig je voor mij open,
ben je dichterbij dan ooit.
Atze van Wieren
Terra incognita
Heit, ik tocht dat jo fier wienen,
in oar lân,
myn stim dêr net hearre koenen,
dat jo ta grize stien bestjurre,
grimmitich as in âlde beam
omjûn wien’ mei in batske bast.
Ik stoarje nei ’t portret yn’e list,
de stroeve loaits lyk op my rjochte.
As no de bolster iepen springt,
de hurde kearn fin’ ieren blykt te hawwen,
nerven tear glânzjend bleat har jouwe,
ik op spoaren stjit fan leafde?
’k Wit dat jo fier fuort binne, heit,
yn in oar lân.
Soms spegelt myn gesicht him yn it glês,
dan, ien tel, lizze jo foar my iepen,
binn’ jo tichterby as ea.
Klaas Bruinsma
