Na ons

Op deze koude planeten

wonen de overlevenden,

gestolpt onder een glazen hemel,

kunstmatig belicht en beademd,

ver de zon, de aarde vergeten.

Alleen nog digitaal oproepbaar

is zij. Zie, hoe ze verpauperd,

haar sluier gescheurd en vol gaten

omneveld ronddraait, leeggegeten,

zij die ooit ons thuis en huis was.

In haar schoot geborgen draagt zij mee,

ons, de gestorvenen: laatste odyssee.

Een verre echo van sirenen

zingt van de trage vlucht der zwanen

en maannachten aan zee. 

Atze van Wieren